Op vrijdag 25 maart 2022 zette ik mijn laatste review online en dat was het. Daarna ging de beerput van het leven open en werd ik erin gezogen. En nee, ik ben er nog niet uit. Nog lang niet. Want tussen die laatste review en nu, 25 februari 2023, zijn er dingen gebeurd die het daglicht niet kunnen verdragen. Nou ja, dat valt ook wel weer mee, maar ik kan leukere dingen bedenken.
Het eerste wat er gebeurd is, is dat ik in scheiding lig. De spreekwoordelijke koek was op. Natuurlijk is de liefde in de tussentijd veranderd en minder geworden (we kennen elkaar sinds 2009) en dat gebeurt nu eenmaal. Maar om echt uit elkaar te gaan, was voor mij moeilijk. Maar het is wat het is en ik heb het moeten accepteren. Wat langzaamaan steeds meer begint te lukken.
In de tussentijd ben ik ook verhuisd. Ik woon nu in een appartementje dicht bij het huis van Chrys, en dicht bij de school van mijn kinderen. Het is wennen om weer alleen te zijn doordeweeks. Vrijdag komen mijn kinderen naar mij toe en blijven ze tot en met maandag. Maandag neemt Chrys ze weer mee. Als de kinderen maandag weer meegaan met Chrys, en deur valt in het slot, is het wel verdomd stil in huis. Meestal zet ik dan muziek op en ga ik afwassen en stofzuigen, om mezelf af te leiden en in de avond kijk ik een serie of een film. Mijn leven is veranderd, maar nog net zo saai.
De andere grote gebeurtenis, de meest impactvolle, is het overlijden van mijn moeder. In november vorig jaar was ze onderweg naar Zeeland voor een vakantie, toen ze door de huisarts gebeld werd. Ze moest direct terugkomen want haar bloedwaarden waren niet goed. De huisarts verwees mijn moeder door naar het ziekenhuis en daar werd geconstateerd dat ze maag en slokdarmkanker had. De ziekenhuismolen begon te draaien. Na meerdere onderzoeken bleek dat ze niet meer beter zou worden. De kanker had zich uitgezaaid naar haar lymfeklieren en haar lever. In het weekend van 14 januari werd ze met een ambulance thuis opgehaald. Mijn stiefvader heeft toen bij haar in het ziekenhuis geslapen tot maandag 16 januari. Toen heb ik het overgenomen. Op dat moment was mijn moeder al in een diepe slaap gebracht waaruit ze niet meer wakker zou worden. Ik heb die avond haar favoriete muziek afgespeeld en gedichten voorgelezen. Ik heb haar hand vastgehouden en keihard gejankt. De volgende ochtend zat ik bij haar te schrijven op een papiertje toen ze ineens anders begon adem te halen. Ik drukte op het belletje van de verpleging. Ik vroeg ‘is ze nu aan het overlijden?’ ‘Ja, ik denk het wel,’ zei de verpleegster. Op dinsdag 17 januari om 07:45 is mijn moeder Annelies Gloens – van den Berg overleden op 64 jarige leeftijd. Op 25 januari hebben we haar gecremeerd.
Mijn beide ouders zijn er niet meer. Dat gevoel, dat idee is nog zo raar, onwennig. Dat de mensen die je verwekt hebben er niet meer zijn. Daar kun je nooit meer naartoe voor een bakkie koffie om je hart te luchten of even lekker collega’s af te zeiken. Dat moet je nu bij je familie of vrienden doen. Of bij de therapeut. En dat is toch anders.
Des te meer redenen voor mij om het schrijven weer op te pakken, dat heeft stiekem toch wel een therapeutische werking. Ik zal nu gewoon in het Nederlands schrijven. Natuurlijk zal ik het over muziek hebben maar ik zal ook wat schrijven over hoe het met me gaat en wat er allemaal in mijn kop rondspookt. Het is nodig om dat allemaal op papier te zetten. Anders word ik gek(ker).