In deze rubriek lees je hoe ik mijn ‘normale leven’ weer oppak. Dat betekent iets leuks doen met mijn kinderen of vrienden, een boek lezen en muziek luisteren. Ook heb ik mindere dagen en daar schrijf ik ook over.
In mijn laatste bericht viel ik met de deur in huis door te zeggen dat het niet goed met me ging. Het gaat nu een stuk beter. Ik woon ergens, ik werk en ben nog steeds bezig met rijlessen. De wonderen zijn de wereld inderdaad nog niet uit.
Over wonderen gesproken, er zijn twee redenen dat ik weer aan het schrijven ben:
De eerste reden is dat ik een prachtig boek heb gelezen 'Faith, Hope and Carnage'. Zanger en liedjesschrijver Nick Cave vertelt hierin over creativiteit, omgaan met verlies en de kracht van muziek en kunst. Eén van de vragen was of kunst aan het publiek tentoongesteld dient te worden of niet.
Ik vind van wel.
Ik zie het zo; onze ziel is een groeiende puzzel. Wat erop staat is de diepste representatie van je Zelf. Omdat we bepaalde muziek goed vinden, we een hartverscheurend gedicht lezen of een prachtige film zien groeit de puzzel en de betekenis wordt dieper. Maar we raken ook stukken kwijt. We studeren 10 jaar, we werken 120 uur per week, we verliezen onze creatieve vonk. We worden 'volwassen'. De betekenis wordt minder krachtig en we vergeten ons Zelf.
Kunst zorgt dat we herinnerd worden aan die betekenis. En dat is genoeg om in te zien wat je dient te doen om dichter bij je Zelf te komen. Ik geloof daar heilig in en daarom vind ik dat kunst ervaren moet worden door het publiek. Het werkt helend voor de ziel, het geeft betekenis.
Ik zie mezelf niet als een kunstenaar, ik ben dat niet. Ik kan met moeite een deurpost schilderen, met heel veel tegenzin kan ik een asbak kleien en alleen onder zware tirannieke omstandigheden kan ik knutselen. Maar luisteren naar emoties en gedachtes kan ik wel. Iets dat niet iedereen in zich heeft. En dus dacht ik 'ik ga weer schrijven'.
De tweede reden is een mailtje dat ik kreeg van een klasgenoot van de middelbare school:
'Hi Lieve Pim,
Ik moest ineens aan je denken “Hoe zou het gaan met?..” en ik kwam je blog tegen. Ik las dat je een lastige tijd hebt (gehad) en wilde je even liefs sturen op deze maandag ochtend.
Hou je taai, en blijf je stukjes schrijven, de lichtpuntjes én de minpuntjes.'
Het is meer dan 20 jaar geleden dat ik die klasgenoot heb gesproken. En dat deze persoon tegen me zegt, blijf schrijven, dat raakt mij diep. Want ik heb altijd geschreven. Al waren dat verslagen over vakanties, een fantasie verhaal of een gedicht. Ik heb altijd geschreven. Ik begon te schrijven op de oranje typemachine van mijn moeder. Ik bedacht verhaaltjes over Keesje, die, toen er een inbreker in zijn kamer kwam, veranderde in Superkees en hem het raam uit smeet. Toen ik boeken begon te lezen in de jaren 90 was ik gek op de griezelverhalen van Paul van Loon. Hij had het over vampiers, weerwolven, zombies, demonen en heksen en dat vond ik onverklaarbaar boeiend. Ik wist dat vampiers, zombies en weerwolven niet echt waren, maar ik had mijn twijfels over demonen. Dus dook ik de bibliotheek in. Ik was dat jongetje van 13, zittend aan een te grote tafel in de bieb met een boek voor zich over demonologie. Het waren voornamelijk de macabere afbeeldingen die me licht angstig maakten maar die me daarom wel verdomd fascineerden. Het inspireerde me om een kortverhaal te schrijven wat ik opgestuurd heb aan Paul van Loon. En ik kreeg een brief terug. Helaas heb ik hem niet meer in mijn bezit en weet ik niet meer precies wat erin stond, maar ik herinner me wel zijn boodschap. Blijf schrijven.
Een tijd geleden was ik in het huis van mijn ouders. Op zolder zag ik een oude kartonnen doos staan. Daarin zat alles wat ik ooit heb geschreven. Mijn moeder had alles bewaard en netjes bij elkaar gebonden met een groen elastiekje. Zij was de eerste die tegen me zei 'blijven schrijven, blijven schrijven, blijven schrijven'.
En dat die mantra meerdere keren bij mij terugkeert is geen toeval meer. Toeval bestaat niet.
Dit is kunst.
Commentaires