In deze rubriek wil ik opschrijven hoe ik mijn ‘normale leven’ weer oppak. Dat houdt in dat ik naar concerten kan, dat ik wat drink met familie en/of vrienden, dat ik ergens naartoe ga met mijn kinderen, dat ik weer platen koop en dat ik nieuwe mensen ontmoet.
Het is fijn om te herkennen wanneer er weer een down-moment aankomt. Het is een gevoel wat zich heel langzaam manifesteert, het is een soort boor die steeds dieper de grond in gaat.
Ik herken het aan de muziek die ik luister, niks is leuk, ik kan steeds moeilijker ergens van genieten. Dat is superirritant want ik en muziek…. Ik kan ook moeilijker lachen, ik kijk iedere ochtend Seinfeld en sinds een paar dagen moet ik er steeds minder om lachen. En dat komt niet doordat het oud en niet grappig is (dat is het beide wel), maar het lijkt alsof de humor moeilijker tot me doordringt. Ook superirritant, want ik wil wel lachen maar het is gewoon minder.
De vraag is, moet ik dit gevoel accepteren of moet ik ertegen vechten? Ik moet er sowieso niet tegen vechten, maar ik moet het me ook niet laten overnemen. Het mag er zijn, want ik moet niet vergeten dat ik veel te verwerken heb. Dus het is ok voor nu maar ik moet ook weer opstaan.
Iemand zei ‘Pim, je bent echt helemaal in je eigen wereld als je muziek luistert’ en dat is echt waar. Terwijl ik dit schrijf luister ik een playlist die ik gemaakt heb toen ik nog zo’n iPod had met 160Gb ofzo, weet ik veel. Ik had al mijn cd’s geript op mijn laptop en selecteerde liedjes en schreef er een verhaal bij. En ja, ik was toen werkloos en had niets beters te doen. Maar nu ik naar deze playlist luister merk ik echt dat dat mijn wereld is, en dat dat helpt om dat gevoel om te zetten in iets anders, iets positiefs.
Wat ook helpt is dingen doen. Even uit de huiselijke sfeer en lekker naar de film ofzo. Dus ga ik vanavond naar de film (en ik zeg lekker niet welke).
Doei down moment, je mag er best zijn maar ik ga geen rekening met je houden. Daarvoor ken ik je trucjes en mezelf te goed.