In deze rubriek wil ik opschrijven hoe ik mijn ‘normale leven’ weer oppak. Dat houdt in dat ik naar concerten kan, dat ik wat drink met familie en/of vrienden, dat ik ergens naartoe ga met mijn kinderen, dat ik weer platen koop en dat ik nieuwe mensen ontmoet.
In mijn vorige stuk schreef ik dat ik mee zou gaan met mijn gevoel voor iemand en zou nagaan of het gevoel wederzijds was. Ik schreef heel doodleuk op: ‘Wat de uitkomst ook is, het probleem is dan wel opgelost.’
Nou het probleem is opgelost…en het gevoel was niet wederzijds.
‘Maar Pim, doet het niet zeer als iemand zegt, ik vind je gewoon aardig als een vriend?' Jawel, tuurlijk. Normaal gesproken zou ik me verdrinken in negatieve gedachtes (‘zie je nou wel lelijkerd’, ‘niemand wil je’, ‘je blijft voor altijd alleen’), zou ik mezelf heel zielig gaan vinden en huilend in foetushouding naar de zonsondergang kijken.
Maar eehm nee. Dat gebeurde niet.
Reageren op dat specifieke gevoel is iets wat ik eerder nooit zo makkelijk deed, en ik deed het dit keer omdat ik wist dat het gevoel oprecht was. In het afgelopen jaar, waren het vooral negatieve gevoelens die de boventoon voerden. Dus toen dit positieve gevoel er was, werd ik erdoor verrast, want ik had dit heel lang niet gevoeld. Het was alsof die grauwe wolk weg was en dat is gewoon een heel fijn gevoel.
Dus toen de uitkomst negatief was, was dat wel een beetje naar om te horen, maar het was niet het einde van de wereld. Dat gevoel was gewoon te goed en de afstand naar die put vol negatieve gedachtes was gewoon te ver. Die put is er wel, maar ik ben er te ver vandaan om er in getrokken te worden. Ik laat het niet meer toe omdat het me meer poep heeft gebracht dan iets goeds.
Waar heb je controle over? Over jezelf. Waar heb je geen controle over? Over anderen. Punt. Mensen doen dingen die je verwacht juist op het moment dat je het niet verwacht en vice versa.
Dus ik ga lekker verder en gelukkig heb ik altijd muziek om op terug te vallen:
Comments