In deze rubriek wil ik opschrijven hoe ik mijn ‘normale leven’ weer oppak. Dat houdt in dat ik naar concerten kan, dat ik wat drink met familie en/of vrienden, dat ik ergens naartoe ga met mijn kinderen, dat ik weer platen koop en dat ik nieuwe mensen ontmoet.
Vandaag is de verjaardag van mijn moeder. Ze zou 64 jaar geworden zijn. Ze was altijd vrolijk, nam overal gezelligheid met zich mee en cijferde zichzelf weg om anderen te helpen. En altijd had ze die gezonde dosis letterlijke en figuurlijke schijt aan iedereen:
Humor was voor mijn moeder belangrijk. En ze zei alles, het maakte haar niet uit waarover het ging. Vooral zwartgallige en absurde humor vond ze geweldig. Humor op het randje, dat vond ze leuk. En dan net eroverheen, dat vond ze nog beter.
De muziekgenen heb ik ook van haar, vroeger stond er altijd muziek op thuis. Oude soul en funk, Molukse liedjes en sommige artiesten uit de top 40. Ze kon er intens van genieten en was er altijd op aan het dansen, terwijl ze stond te koken. Want hoewel ze volbloed Nederlands was, was ze in haar vorige leven zeker een volbloed pindonees. Ze kon een rijsttafel maken waar je dagenlang van kon nagenieten. En dan had je maar een brandende anus het was het allemaal waard, zo lekker was die rijsttafel.
Zij heeft me ook meegenomen naar mijn eerste concert ooit: Michael Jackson in de Arena in 1997. We waren beide helemaal gek van zijn muziek (ik nog steeds) en de volgende dag waren we onze stemmen kwijt. Als een stelletje debielen schreeuwden we ‘MICHAEEEEEEEL!!!!’ als hij onze kant op moonwalkte.
De eerste keer op skivakantie. Met z'n tweetjes op de kinderpiste. We bakten er helemaal niks van. Ik scheurde bijna uit mijn skibroek omdat ik in een soort spagaat op een heuvel stond en daar niet meer uit kon komen. Mijn moeder ging zo hard van de kinderpiste af dat ze in het vangnet terecht kwam. Ik half huilend van het lachen naar haar toe gelopen om te kijken of ze ok was, lag ze daar ook te janken van het lachen.
Je wordt gemist mam.