In deze rubriek wil ik opschrijven hoe ik mijn ‘normale leven’ weer oppak. Het normale leven houdt voor mij in, dat ik weer naar concerten kan gaan, dat ik weer eens wat ga drinken met familie, vrienden, dat ik ergens heen ga met mijn kinderen en dat ik weer platen kan kopen.
De afgelopen weken voelde ik mij bijzonder goed. Dat kwam door de zon denk ik, ik blijf toch een halve pindo. Maar zonder gekkigheid, ik voelde me goed, positief en zorgeloos. Het ging zelfs zo goed dat ik een borrel organiseerde op mijn werk. Van echt ‘organiseren’ was geen sprake, er was al bier en wijn en het enige wat er nog nodig was, was wat te knabbelen en wat gezellige mensen. En beide waren present die vrijdagavond! Het was zelfs zo gezellig dat ik twee keer ben gevallen. Door verschillende stoepen, niet door het drinken van alcohol op een lege maag.
Het organiseren was voor mij nieuw, want ik ben normaal nooit zo dat ik dit echt doorzet. Ik spreek meestal alleen uit dat ik een borrel wil doen met collega's en vaak pakt iemand anders dan het stokje van me over, wat ik stiekem wel fijn vond. Dat heb ik dit keer niet gedaan omdat ik me op mijn plek voel op mijn werk. En ik voelde een sterkere positieve kracht die ook rechtop bleef staan toen er mensen afzegden of niet konden komen, wat kan gebeuren. De gedachte was ‘het wordt sowieso gezellig en mensen komen dichter bij elkaar en leren elkaar een beetje kennen’. Het was een goede avond en ik voelde me op mijn plek, geaccepteerd en gewaardeerd.
Dan iets anders, ik heb me ingegraven in het rabbit hole van Iron Maiden. Dat komt door Helmut Lotti, die op Graspop Metal Meeting zal gaan optreden en metalnummers zal zingen. Door het spelen van Carmageddon II kende ik The Trooper, Aces High en Be Quick Or Be Dead, maar daarna heb ik ze uit het oog verloren tot Helmut ‘Run To The Hills’ zong.
Ik ben nog bezig met het luisteren van hun albums maar uitschieters zijn ‘Somewhere in Time’ en ‘Fear Of The Dark’. Ik heb een playlist gemaakt met mijn favoriete nummers die kun je hier vinden.
De muziek aanbeveling voor het weekend:
Naast Iron Maiden, wil ik ook een plaat van Bonnie Prince Billy aanraden. Iedere dinsdag als ik uit het werk kom en gegeten heb ga ik een stuk wandelen. Afgelopen dinsdag luisterde ik het album van Bonnie en Matt Sweeney ‘Superwolves’ tijdens het wandelen. Het is een soort indie folk/indie rock plaat. Het kalmeerde me en ik zag hoe mooi het om me heen was. En dat was ik vergeten. Bonnie Prince Billy is het alter ego van Will Oldham en deze muzikant raakt mij zo diep met zijn platen. Als ik me droevig voel, vind ik er troost in en als ik me goed voel, zoals afgelopen dinsdag, dan waardeer ik de natuur om me heen en kan ik echt genieten van het uitzicht vanaf een mooie groene heuvel.